عنوان | تحول فرهنگ گفتاری به نوشتاری زنان (از عنصر ناصری تا مشروطه) |
شماره ویرایش | |
تعداد صفحات | 24 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه پژوهش زبان و ادبیات فارسی - پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی - علمی پژوهشی پیاپی 14 |
تاریخ انتشار | پائیز - 1388 |
درجه علمی | علمی - پژوهشی |
زبان | فارسی |
کلید واژه | مشروطیت نثر زنان دوره ناصری فرهنگ گفتاری فرهنگ مکتوب |
موضوع | زن در تاريخ / زن و تاريخ زن و ادبيات / خانواده و ادبیات جنسيت و زبان |
چکیده |
در تاریخ ادبی ایران، نمونه های شعری باقی مانده از زنان بسیار بیشتر از نوشته های منثور آنان است. تا بیش از دوره ی ناصری، معدود نوشته های نثر زنان در رسالات فقهی و ادعیه و اوراد خلاصه می شود. از دوره ی ناصرالدین شاه، تعدادی نامه از زنان درباری، دو سفرنامه و یک رساله ی انتقادی-اجتماعی به جا مانده است. شیوه ی نگارش این متون بیانگر این واقعیت است که زنان آن دوره با قالب رسمی نگارش مکتوب فاصله ی زیادی نداشته اند. این نوشته ها در حوزه ای زنانه و خصوصی به تحریر درآمده است و زبان آن زبانی گفتاری است. \r\n در دوره ی مشروطه، به موازات حضور زنان در اجتماع، شاهد حضور جدی تر آنان در عرصهی نثر هستیم. درج نامه های زنان در روزنامه های این دوره و انتشار نشریات ویژه ی زنان، جایی در فضای نوشتاری برای آنان گشود و زبان زنان وارد حوزه ی عمومی شد و پالایش یافت. بی پروایی و صراحتی که تحت تاثیر فضا و محیط مانوس زنانه و ادبیات گفتاری در میان آنان وجود داشت، جای خود را به عفت کلام و پاکسازی زبان از لغاتی داد که در فضای عمومی جایگاه مطلوبی نداشت. \r\nبه این ترتیب کلامی پیراسته، پرده پوشیده و تربیت یافته شکل گرفت که از فرهنگ حاکم و رایج پیروی می کرد و نگاشته های زنان از حوزه ی خصوصی زنانه به حوزه ی عمومی اجتماع راه یافت. لذا می توان گفت حضور زن در اجتماع با گذار از ادبیات گفتاربه ادبیات نوشتاری و حضور در فرهنگ مکتوب مصادف گشت. |
کد مقاله | 9569 |
تعداد بازدید | 904 |
|