عنوان | در جستوجوی زبان زنانه: مطالعه آثار هنرمندان زن ایرانی با الهام از تجربههای دوختن و بافتن |
تعداد صفحات | 24 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | زن در فرهنگ و هنر (پژوهش زنان سابق) سال 16 شماره 2 |
تاریخ انتشار | تابستان - 1403 |
محدوده صفحات | 244-221 |
کلید واژه | هنرهای تجسمی زنان ایران هنرهای تجسمی زبان زنانه هنر ایرانی هنر زنان هنرمندان زن آثار هنری هنر معاصر سوزن دوزی آثار هنری زنان بافندگی هنر معاصر ایران هنرمندان معاصر ایرانی زنان هنرمند ایران کلاژهای بافتنی دوزندگی بافتنی |
چکیده |
در بسیاری فرهنگها، بافندگی و نساجی بهعنوان پیشه و صنعت، اغلب کار مردان و در قلمرو خانه، اغلب کار زنان بوده است. تمایز میان محل کار و خانه در دوران مدرن موجب تمایز میان دوزندگی حرفهای مردان و بافتنیها و سوزندوزیهای تفننی زنان شد. از نظر منتقدان فرهنگی، بافتنیها و سوزندوزیهای زنان فقط نشانگر ذوق زنانه یا عشق به خانه نبود، بلکه نشانگر الگوهای تحمیلشده به زن خانهدار، مطیع و سازگار بود. هدف این مقاله پرداختن به آثار هنرمندان معاصر زن ایرانی است که با الهام از دوختن و بافتن، در جستوجوی زبان زنانه هستند. از اینرو پرسش اصلی این است که هنرمندان زن هنرهای تجسمی، چگونه و با چه شیوههایی بافتن و دوختن را به راهی برای جستوجوی زبان هویت زنانه تبدیل کردهاند. برای پاسخ به این پرسش با ترکیب روشهای «تحلیل رویداد» و «تحلیل روند»، پنج نمایشگاه هنری «تجلی احساس»، «سو+زن»، «زنان میسازند»، «نخش» و «پرسبوک» مطالعه و تحلیل شد. نتایج نشاندهندۀ تغییرات تجربۀ هنرمندان زن معاصر ایران طی سه دهۀ 1370 تا 1400 است. هنرمندان طی دهۀ 1370- بهویژه در رویداد هنری مخصوص زنان با عنوان «تجلی احساس»- دوختن و بافتن را بهعنوان زنانگی مادرانه و مهارت زن در چارچوب کار خانگی و گاه سنتی و روستایی تصویر کردند، اما در پی تغییرات اجتماعی- فرهنگی دهۀ 1380 در رویدادهای هنری مانند نمایشگاه «سو+زن» و «زنان میسازند» و «پرسبوک» شاهد بهکارگیری دوختن و بافتن همچون کنشی انتقادی و زبانی توسط هنرمندان زن برای بازاندیشی هویتی زنان در دهۀ 1380 و 1390 هستیم. |
کد مقاله | 49611 |
تعداد بازدید | 10 |
|