عنوان | اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین دارای تعارض |
تعداد صفحات | 14 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | رویکردی نو بر آموزش کودکان - انجمن علمی مطالعات كودكان پیش از دبستان ایران شماره 3 پیاپی 13 |
تاریخ انتشار | پائیز - 1401 |
محدوده صفحات | 122-109 |
کلید واژه | احساس تنهایی تهران زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره طرحواره درمانی ناگویی هیجانی زوجین دارای تعارض زناشویی تعارض زناشویی منطقه 5 تهران زوجهای تهرانی آموزش طرحواره درمانی |
چکیده |
هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقة 5 شهر تهران با علت تعارض در شش ماه دوم سال 1400 بود. در این پژوهش تعداد 30 زوج با تقسیم بندی 15 زوج برای هر کدام از (گروه های آزمایش و گروه کنترل) که این تعداد نفرات، بنابر رعایت ملاک های ورود، با این پژوهش همکاری کردند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه احساس تنهایی راسل، پیلوا وکورتونا (1980)، ناگویی هیجانی تورنتو توسط تیلور (۱۹86)، تعارض زناشویی تجدیدنظر شده ثنایی (1395) (MCQ-R)و پروتکل طرحواره درمانی یانگ، کلاسکو و ویشار (2003) بود. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شد. در این تحقیق از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار متغیرهای تحقیق و نشان دادن فراوانی و نمودارهای مربوط به آن استفاده شد و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه های تحقیق استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی بر احساس تنهایی و ناگویی هیجانی زوجین دارای تعارض اثربخش است. با توجه به شدت اثر، آموزش طرحواره درمانی بر احساس تنهایی زوجین تاثیری بیشتری دارد. |
کد مقاله | 49134 |
تعداد بازدید | 15 |
|