عنوان | طراحی مدل ساختاری برای پیشبینی سازگاری زناشویی بر اساس جهتگیری مذهبی با میانجیگری سبک زندگی |
تعداد صفحات | 10 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | سبک زندگی اسلامی با محوریت سلامت شماره 4 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1401 |
محدوده صفحات | 166-157 |
کلید واژه | جهتگیری مذهبی تهران سبک زندگی جهتگیری مذهبی درونی جهتگیری مذهبی بیرونی سازگاری زناشویی مدل ساختاری طراحی مدل |
چکیده |
هدف: پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل ساختاری برای پیشبینی سازگاری زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی با میانجیگری سبک زندگی انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه مراجعه کنندگان متاهل به مراکز مشاوره شهر تهران در نیمه اول سال 1400 بود. از طریق قاعده 10 نفر به ازای هر متغیر اندازه گیری شده حجم نمونه به تعداد 250 نفر تعیین شده و با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چند مرحلهای انتخاب شدند. برای جمعآوری داده ها از پرسشنامههای سازگاری زوجی اصلاح شده، پرسشنامه جهت گیری مذهبی و پرسشنامه سبک زندگی LSQ استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق شاخص های آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری با کمک نرم افزارهای آماری SPSS27 و AMOS24 در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد مدل پژوهش با داده های جمع آوری شده برازش دارد. نتیجه مدلیابی معادلات ساختاری با حضور متغیر میانجی نشان داد که بین جهتگیری مذهبی درونی و سبک زندگی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بین جهتگیری مذهبی بیرونی و سازگاری زناشویی رابطه منفی و معنادر وجود دارد. بین سبک زندگی و سازگاری زناشویی نیز رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد. در نهایت نتایج نشان داد سبک زندگی بین جهت گیری درونی و سازگاری زناشویی نقش میانجی دارد. نتیجه گیری: جهت گیری مذهبی از عوامل موثر در سازگاری زناشویی است و سبک زندگی اثر این عامل را بر سازگاری زناشویی تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین جهت افزایش سازگاری زناشویی، توجه بر نقش متغیرهای واسطه ای از جمله سبک زندگی ضروری است. |
کد مقاله | 45842 |
تعداد بازدید | 39 |
|