عنوان | واکاوی معیار حاکم بر مصلحت کودک تحت حضانت در حقوق ایران، مصر و فقه مذاهب اسلامی |
تعداد صفحات | 31 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | مطالعات فقه تربیتی (راه تربیت سابق) - جامعه المصطفی العالمیه سال 8 پیاپی 16 |
تاریخ انتشار | پاییز و زمستان - 1400 |
محدوده صفحات | 191-161 |
کلید واژه | مصلحت حضانت طفل حضانت ایران حضانت فرزند فقیهان مسلمان فقه امامیه نظام حقوقی ایران مذاهب اسلامی حضانت کودکان مصلحت فرزندان مصر فقه مذاهب مصلحت کودک حقوق مصر معیار ارزیابی مصلحت |
چکیده |
قانونگذار ایران حضانت کودک را تا سن هفت سال حق و تکلیف مادر دانسته و قانونگذار مصر تا سن پانزده سال، حق مادر دانسته و پس از آن اولویت با پدر است. لیکن در صورت حدوث اختلاف بعد از این سنین، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه است. مصلحت کودک مفهوم نسبی داشته و بهمعنای رعایت غبطۀ صغیر و تصمیمی مبتنی بر جلب منافع مادی و معنوی برای اوست. فقهای اسلامی و قانونگذار ایران و مصر، هیچ معیار صریحی برای تشخیص مصلحت کودک و تصمیمگیری دادرس در مورد ابقای کودک نزد مادر یا سپردن او به پدر یا دیگری، مقرر نکردهاند. نظر به مسکوت ماندن معیار حاکم بر مصلحت کودک تحت حضانت و ضرورت تعیین آن در پروندههای قضایی، نوشتار پیش رو، با روش توصیفی –تحلیلی و با هدف تبیین دیدگاههای مطروحه، معیار حاکم را تبیین نموده است. دادرس میبایست در هنگام تصمیمگیری در این خصوص، به معیارهای روحی و روانی و صحی توجه داشته باشد و در صورت تعارض، معیار روحی را بر معیار صحی برگزیند. در صورت یکسان بودن توانایی والدین در این دو معیار، از معیار انتخابکودک بهعنوان معیار تکمیلی جهت ترجیح یکی از والدین بر دیگری استفاده کند. |
کد مقاله | 45083 |
تعداد بازدید | 45 |
|