عنوان | آسیب بینایی در فرزندان: مقایسه رضایت زناشویی، اتحاد والدینی و فرسودگی والدینی در پدران و مادران ایرانی |
تعداد صفحات | 27 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | روانشناسی افراد استثنایی (مصوب وزارت علوم) سال 11 پیاپی 44 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1400 |
محدوده صفحات | 167-141 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | رضایت زناشویی ایران مادر ایرانی آسیب بینایی پدر ایرانی فرسودگی والدینی اتحاد والدینی |
چکیده |
مطالعۀ حاضر با هدف مقایسۀ رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پس رویدادی بود. جامعۀ آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن شهرهای مختلف ایران تشکیل میدادند که از آن میان، نمونهای به تعداد 506 نفر (شامل 297 مادر و 209 پدر) از طریق روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی کانزاس (نیکولز و همکاران، 1983)، مقیاس اتحاد والدینی (آبدین و برونر، 1995) و سنجش فرسودگی والدینی (رزکام و همکاران، 2018) بود. نتایج نشان داد والدین دارای بیش از دو فرزند با آسیب بینایی نسبت به سه گروه دیگر نمرات بالاتری در فرسودگی والدینی و نمرات پایینتری در رضایت زناشویی و اتحاد والدینی گزارش کردند ( 001/0 p < ). نتایج آزمون مانوا نشان داد چهار گروه در تمامی ابعاد فرسودگی والدینی تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند ( 001/0 p < ). همچنین پدران در مجموع نمرات بالاتری در رضایت زناشویی کسب کردند ( 04/0 p < ). گسترۀ آسیب بینایی در فرزند (ان) میتواند با اثرگذاری منفی بر برآیندهای زناشویی و والدینی روابط فرزندان و والدین را با خود و با یکدیگر مخدوش سازد. |
کد مقاله | 43826 |
تعداد بازدید | 77 |
|