عنوان | روایت زنان از خودجرحی بدون قصد خودکشی (مطالعه زنان شهر تبریز) |
تعداد صفحات | 36 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | پژوهشهاي انتظامی اجتماعي زنان و خانواده - دانشگاه علوم انتظامي امين شماره 1 پیاپی 18 |
تاریخ انتشار | بهار و تابستان - 1401 |
محدوده صفحات | 218-183 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | خودکشی خودکشی زنان زنان تبریز مهارت ارتباطی پدیدارشناسی مطالعه کیفی روایت زنانه تبریز خود جرحی خودآسیبزنی بدون قصد خودکشی |
چکیده |
زمینه و هدف: خودجرحی عملی است که در آن فرد بهصورت عمدی، تکانهای و غیر کشنده به بدن خود صدمه میزند. این پدیده به شکلهای مختلف بروز میکند که شایعترین روش آن، بریدن مچ دست و پا با تیغ و یا ابزاری تیز است. این پژوهش به دنبال روایت های زنان از خود جرحی است. این مقاله با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی صورت گرفته است. روش: روش تحقیق، روش کیفی و رویکرد تحقیق پدیدارشناسی توصیفی بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه این پژوهش زنان دارای نشانه های خودجرحی ساکن شهر تبریز بوده اند که 16 نفر به وسیله نمونه گیری مبتنی بر هدف با دامنه سنی 40-14 سال انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختار یافته و داده ها با استفاده از روش کلایزی (کدگذاری باز، محوری، گزینشی) تحلیل شد. یافته ها: از مصاحبهها چهار مقوله اصلی شامل الف- تعاریف و زمینهها (خودجرحی از نگاه زنان، روشها و زمینهها)، ب- انواع خود جرحی (شامل تعلق به گروه همسالان، اعمال فشار، کنترل هیجان و تنبیه خود)، ج- دلایل و انگیزهها (مهارتهای ارتباطی ضعیف، الگو گیری، تعلق به گروه همسالان، ناتوانی در مدیریت هیجان ها، ناتوانی در حل مساله اجتماعی، ناتوانی در انتقال پیام اجتماعی، ناملایمات خانوادگی) و د- پیامدها (تعلق گروهی، مورد توجه قرار گرفتن، انتقال پیام) شناسایی شد. نتیجه گیری: اقدام زنان به خودجرحی به نوعی بیان اعتراض به وضعیت موجود بوده و بررسی زمینه های رفتار خودجرحی زنان بر وابستگی انگیزه های خودجرحی به فرهنگ و شرایط اجتماعی اذعان دارد. |
کد مقاله | 43705 |
تعداد بازدید | 81 |
|