عنوان | ابرانسان در بینش شعری فروغ فرخزاد و ژیلا حسینی: در رهیافت زن دیونیزوسی نیچهای |
تعداد صفحات | 17 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | پژوهشنامه ادبیات کردی - دانشگاه کردستان سال 7 شماره 2 پیاپی 12 |
تاریخ انتشار | پاییز و زمستان - 1400 |
محدوده صفحات | 229-213 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | شعر فارسی شاعران زن فروغ فرخزاد شعر فروغ فرخزاد زنان کرد نیچه شعر معاصر شعر زنان شاعران معاصر زن اشعار شعر زنان ایران شعر معاصر فارسی شاعران معاصر ابر انسان شعر معاصر ایران ادبیات کردی شعر ایران شاعر ایرانی ژیلا حسینی ابرمرد زن دیونیزوسی شعر کردی شاعران کرد |
چکیده |
فروغ فرخزاد (1313-1345) و ژیلا حسینی (1343- 1375) اگرچه به دو زبان متفاوت فارسی و کُردی و نیز در فضای فرهنگی و دوره های تاریخی متفاوت شعر سروده اند، هر دو از زنان هنرمند روشنفکر معاصر ایرانی به شمار می آیند که شعرشان در بستری تراژیک و غیرتئوریک، هماوا با گفتمان پسافمینیسم، در پی پذیرش «کلیت انسانی» و «گذار فمینیستی» از فمینیسم منفی به مثبت، و سرانجام با «گذاری نیهیلیستی»، به دقیقۀ «آفرینش» ابرانسانی میرسد که معادل «خواست قدرتِ» «زن دیونیزوسی» نیچه ای است و در نبرد با جزمیت های دوآلیسمی فرهنگ سنتی مردسالار و افراطگرایی های فمینیسم مدرن، که هردو ناقض کلیت انسانی اند، روی می نماید. این مقاله به روشی تحلیلی- توصیفی به بازتاب «بینش تراژیک» این دو شاعر در کیفیت رویکرد آندو به «متافیزیک» در انواع «بیان عصیان آمیز»، و مفهوم پایانیِ «عشق به سرنوشت» می پردازد و به این نتیجه میرسد که با وجود تفاوت هایی نسبی و گاه معنادار، که ژیلا را به مثابۀ شاعر متأخّر از اصطلاحاً: «اضطراب تأثیر» از فروغ، به مثابۀ شاعر متقدّم میرهاند، آنها را در نبرد با فجایع و مصائب زندگی بر بنیاد «دگردیسی جان» نیچه ای، به ویژه در بینشی طغیانگر و بیانی غرّشگون، و توجیه زیباشناختی و تصدیق خرسندانۀ تمامیت زندگی، همراه و هماوا می کند و بدین ترتیب از این زنان، ابرانسان آفرینشگر می سازد. |
کد مقاله | 43687 |
تعداد بازدید | 132 |
|