عنوان | مقایسه اثربخشی رویکرد متمرکز بر هیجان و طرحواره درمانی بر تابآوری ابهام و خود مهارگری زنان دچار دلزدگی زناشویی |
تعداد صفحات | 12 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | تحقیقات علوم رفتاری (مصوب وزارت بهداشت) شماره 1 |
تاریخ انتشار | بهار - 1400 |
محدوده صفحات | 12-1 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | درمان متمرکز بر هیجان دلزدگی زناشویی خودمهارگری تهران طرحواره درمانی زنان شهر تهران تابآوری منطقه 3 تهران تابآوری ابهام تابآوری زنان |
چکیده |
زمینه و هدف: تحقیقات نشان داده است که تاب آوری و خودمهارگری با دلزدگی زناشویی ارتباط دارد؛ در این راستا رویکردهای درمانی مختلفی توسط محققان مورد استفاده قرار گرفته است؛ بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رویکرد متمرکز بر هیجان و طرحواره درمانی بر تاب آوری ابهام و خود مهارگری انجام شد. مواد و روشها: روش پژوهش از بعد هدف کاربردی و از بعد روش اجرا، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون دو گروه آزمایش و یک گروه گواه به همراه آزمون پیگیری بود. از جامعه زنان دچار دلزدگی زناشویی منطقه سه شهر تهران، تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و با استفاده از روش تصادفی در سه گروه جایگزین شدند. از پرسشنامه تاب آوری ابهام (فریسون و همکاران، 1994) و خود مهارگری (گرامیسک و همکاران، 1993) استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد. یافتهها: یافته های پژوهش نشان داد که هر دو رویکرد متمرکز بر هیجان و طرحواره درمانی بر افزایش تاب آوری ابهام و خود مهارگری زنان دچار دلزدگی زناشویی تاثیر معنی دار و پایداری دارند (001/0 = p). نتیجه مقایسه دو رویکرد نیز نشان داد که رویکرد طرحواره درمانی بر خود مهارگری زنان دچار دلزدگی زناشویی موثرتر از رویکرد متمرکز بر هیجان است (001/0 = p). اما تفاوت دو رویکرد بر تاب آوری ابهام معنی دار نبود. نتیجهگیری: با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که استفاده از هر دو رویکرد طرحواره درمانی و متمرکز بر هیجان به منظور بهبود خود مهارگری و تاب آوری ابهام زنان دچار دلزدگی زناشویی موثر بوده و پیشنهاد می گردد به عنوان رویکردهای درمانی استفاده گردد. |
کد مقاله | 41219 |
تعداد بازدید | 170 |
|