عنوان | پایان حضانت با بلوغ است یا بلوغ و رشد؟ |
تعداد صفحات | 17 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | مطالعات حقوق خصوصي (حقوق سابق) - دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران - علمی پژوهشی شماره 4 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1399 |
محدوده صفحات | 663-647 |
کلید واژه | قانون مدنی بلوغ رشد حضانت طفل حضانت در حقوق ایران حضانت ماده 1169 قانون مدنی سن رشد حضانت فرزند قانون مدنی ایران حضانت کودکان قوانین حضانت پایان حضانت حضانت در قانون ایران سن بلوغ |
چکیده |
مطابق مادۀ 1169 قانون مدنی، برای حضانت فرزند، اعم از دختر و پسر، از زمان تولد تا هفتسالگی، مادر اولویت دارد و از هفتسالگی به بعد حضانت با پدر است. اما در مورد زمان پایان حضانت، در قانون مدنی تعیین تکلیف نشده است و مشخص نیست که حضانت فرزند با سن بلوغ به پایان میرسد یا با بلوغ و رشد. سکوت قانون مدنی سبب شده است که حقوقدانان و دادگاهها دربارۀ زمان پایان حضانت اختلافنظر داشته باشند، به این صورت که بعضی سن بلوغ را پایان حضانت و عدهای دیگر رسیدن به سن رشد یا احراز آن را پایان حضانت میدانند، درحالیکه این مسئله از مسائل بسیار مهم در حقوق خانواده است و مصلحت فرزند ایجاب میکند که در خصوص این امر تعیین تکلیف شود. این مقاله با بررسی موضوع از نگاه حقوقدانان و رویۀ قضایی و ادلۀ آنها نتیجه میگیرد که حضانت با بلوغ و رشد پایان میپذیرد. پایان یافتن حضانت با بلوغ و رشد، علاوهبر مصلحت کودک، هم با فقه و فلسفۀ حضانت منطبق است و هم با قوانین متعددی، مانند قانون مجازات اسلامی و قانون اجازۀ الحاق ایران به کنوانسیون حقوق کودک، که رشد را برای خروج از دوران کودکی معیار قرار دادهاند، هماهنگی دارد. |
کد مقاله | 40820 |
تعداد بازدید | 154 |
|