عنوان | بررسی رابطه گفتگو محوری در خانواده با خودگردانی فرزندان و تبیین تربیتی آن |
تعداد صفحات | 17 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه فرهنگی تربیتی زنان و خانواده (مصوب وزارت علوم) سال 14 پیاپی 49 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1398 |
درجه علمی | علمی - پژوهشی |
محدوده صفحات | 23-7 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | فرزندپروری خودگردانی اصفهان خانواده دانشآموزان دبیرستانی دانشآموزان دوم دبیرستان ارتباط مبتنی بر گفتگو خودگردانی فردی خودگردانی فرزندان گفتگو در خانواده |
چکیده |
هدف مقاله، نخست، بررسی رابطه الگوی ارتباطی گفتگومحور در خانواده با خودگردانی فرزندان و سپس تبیین تربیتی آن بود. جامعه آماری این پژوهش، تمام دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر اصفهان (162937 نفر) در سال تحصیلی 94 ـ 95 در نظر گرفته، و با استفاده از روش نمونه گیری خوشهای و فرمول کوکران، حجم نمونه 384 نفر تعیین شد. ابزارهای اندازه گیری شامل دو پرسشنامه ارتباط مبتنی بر گفتگوی والدین و خودگردانی فردی بود که روایی آنها به صورت محتوایی و سازه تأیید، و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (پرسشنامه اول 91/0 و پرسشنامه دوم 75/0) محاسبه، و سپس دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شد. یافته های بخش اول این پژوهش نشان داد که بین الگوی ارتباط گفتگومحور والدین با خودگردانی فرزندان رابطه معناداری هست. همچنین بین سه بعد اول الگوی ارتباطی گفتگومحور در خانواده (میزان برقراری ارتباط با فرزندان، درک حضور فرزندان، مدیریت گفتگوی خانوادگی) با خودگردانی فرزندان رابطه معناداری وجود دارد. در بخش تبیین تربیتی و با بهره گیری از روش تحلیلی استنتاجی، پس از مروری اجمالی بر نظریه یادگیری شناختی، چنین نتیجه گیری شد که گفتگو در خانواده به عنوان نوعی محرک شناختی قوی و اثرگذار، فرزندان را دائماً به تفکر و اعلام موضع مجبور، و توانایی استدلال را در آنها تقویت خواهد کرد. از سوی دیگر، پذیرش فرزندان از سوی والدین و شرکت دادن آنها در مباحث خانوادگی، باعث ایجاد اعتماد فرزندان به توان فکری و استدلالی خود میشود و نهایتاً خودگردانی فردی را در آنها تقویت میکند. |
کد مقاله | 37911 |
تعداد بازدید | 203 |
|