چکیده
|
موج سوم فمينيسم تحت تأثير انديشه هاي پست مدرن, علم را به ساختار زباني و در نهايت, به عنصر جنسيت ارجاع مي دهد و معتقد است كه غلبه مرد, علم و همچنين زباني مردانه به دنبال آورده است. براساس اين ديدگاه, قرآن نيز كه به زبان عربي نازل شده است, هويتي مذكر دارد.\r\n\r\nاما واقع آن است كه قرآن عنصر جنسيت را در حقيقت انساني دخيل نمي داند و بسياري از خطاب هاي قرآن متوجه حقيقت انساني است؛ حقيقتي كه زن بودن و يا مرد بودن مقوّم آن نيست. مقاله اين حقيقت را اثبات كرده كه حتي در مواردي كه از نظر محاورات عام زبان عربي, خطاب ها با ضمير مذكر بيان شده اند, بيان قرآن به گونه اي است كه ظهور كلام را متوجه حقيقت انسان مي گرداند و الزامات ادبي مانع از انتقال صريح مفاهيم انساني آن نمي شود.\r\n\r\nاين مقاله در حقيقت, بازنويسي مجدد بخشي از كتاب زن در آيينه جمال و جلال آية الله عبدالله جوادي آملي است كه اينك با عنوان سيماي زن در خطاب هاي قرآن ارائه مي شود.
|