عنوان | انتقال مفهوم جاودانگی از آتش به فرزند در عباراتی چون «اجاق کور» و «اجاق خانه» |
تعداد صفحات | 28 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه ادبيات عرفانی و اسطوره شناختی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب - علمی پژوهشی سال 12 پیاپی 45 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1395 |
درجه علمی | علمی - پژوهشی |
محدوده صفحات | 216-189 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | فرزند حیات آتش اجاق کور اجاق خانه جاودانگی |
چکیده |
انسانها همواره تصوّرات ذهنی خود را با نمادهایی عینی تعیّن بخشیدهند. از جمله این تصوّرات، آرمان جاودانگی است. بشر در تمام ادوارِ تاریخ برای فرار از مرگ، جاودانگی و بیمرگی را در ذهن خود پرورده است و این اندیشه (جاودانگی) را با عناصر طبیعت نشان داده است. یکی از این عناصر طبیعت که برای انسان نشان و رمز مفهوم جاودانگی بوده است، آتش است. این تصوّر از آتش به مرور زمان در فرایند جابهجایی به فرزند و تداوم نسلها انتقال پیدا کرده و نمود این تصوّر در زبان و بعضی از عبارات زبانی ماندگار شده است. عناوینی که اکنون برای اشاره به فرزند در زبان وجود دارد، همان عناوینی است که در گذشته به آتش اطلاق میشده است: از جمله عبارات زبانیِ «اجاق کور»، «اجاق خانه» و جمله دعاییِ «اجاق خانهات خاموش مباد!». در این نوشتار نخست به بررسی یکی از مهمترین نمادپردازیهای آتش در تصوّراتِ گذشتگان که حاوی مفهوم جاودانگی بوده است، خواهیم پرداخت. در ادامه نشانههای زبانی که نمودارِ پیوندِ مفهوم جاودانگی و تداومِ هستی بینِ آتش و فرزند است، مورد بررسی قرار میگیرد. |
کد مقاله | 25859 |
تعداد بازدید | 277 |
|