عنوان | نقش دلایل ژنتیکی در دعاوی اثبات نسب |
تعداد صفحات | 12 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | دوفصلنامه فقه و حقوق خانواده (ندای صادق سابق) پیاپی 65 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1395 |
درجه علمی | علمی - ترویجی |
محدوده صفحات | 130-119 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | قرابت نسبی اثبات نسب اماره فراش نفی نسب آزمایشهای ژنتیک |
چکیده |
در دو دهه اخیر آزمایشهای ژنتیک بهعنوان یکی از ادله اثبات در دعاوی نسب ، مورد توجه قرار گرفته است؛ بدین جهت تبیین اعتبار علمی و حقوقی آن، ضرورت خاصی دارد. شناختهشدهترین آزمایشها در موضوع اثبات نسب، آزمایش تجزیه گروههای خونی و آزمایش DNA است و مورد اخیر قطعیت واعتبار علمی بیشتری دارد. با توجه به اطمینانی که از نتایج آزمایش DNA حاصل میشود، این سؤال مطرح است که آیا میتوان با استناد به آزمایش مزبور حکم به اثبات نسب داد؟ زیرا برخی تمایل به این نظریه دارند که آزمایش ژنتیک در عرض ادله دیگر نظیر اماره فراش قرار میگیرد و میتواند مثبت نسب باشد. با این سؤال فرعی نیز مواجه هستیم که مراجعه به آزمایش ژنتیک در دعوی اثبات نسب در بین چه کسانی قابل اتکا و اعتناست؟ یافته مقاله حاضر این است که آزمایش ژنتیک نمیتواند به خودی خود و مستقلاً در اثبات نسب مورد مراجعه قرار گیرد. نتیجه آزمایش ژنتیک همواره ایجاد علم نمیکند؛ متعلق علم حاصل از آزمایش ژنتیک، با متعلق علم قاضی به وجود نسب از دو جنس هستند و در نتیجه، فرض تعارض نتیجه آزمایش با علم قاضی منتفی است. این آزمایش در دقیقترین حالت میتواند رابطه خونی را اثبات کند؛ حال آن که نسب یک رابطه حقوقی است و بدون وجود شرایط اماره فراش نمیتوان به آزمایش ژنتیک برای وجود نسب اعتنا کرد. در صورت وجود امارَه فراش،اماره نسب را اثبات میکند نه آزمایش ژنتیک. به همین دلیل، در موارد تحقق اماره فراش، مراجعه به آزمایش ژنتیک برای اثبات برخی دعاوی فرعی مانند احتمال عوض شدن نوزادان میتواند راهگشا باشد. به زودی بارگذاری خواهد شد. |
کد مقاله | 25618 |
تعداد بازدید | 319 |
|