عنوان | نقش خودتنظيمي در سازگاري تحصيلي دانشآموزان دختر و پسر |
تعداد صفحات | 17 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | پژوهش در نظامهای آموزشی - انجمن پژوهشهای آموزشی ایران - علمی پژوهشی سال 7 پیاپی 21 |
تاریخ انتشار | تابستان - 1392 |
محدوده صفحات | 17-1 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | دانشآموزان دختر تحصیل خودتنظیمی دانشآموزان ناسازگاری سازگاری تحصیلی دانشآموزان دختر و پسر |
چکیده |
هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه خودتنظیمی و سازگاری دانشآموزان است. روش تحقیق از نوع توصیفی است که با روش همبستگی انجام و تحلیل شده است. نمونه شامل 414 دانشآموز پایه سوم مدارس راهنمایی شهر سبزوار (شامل 202 پسر و 212 دختر) است که به روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای انتخاب شدند. پرسشنامه خودتنظیمی یادگیری کنل و ریان و پرسشنامه سازگاری دانشآموزان سینها و سینگ برای جمعآوری دادهها مورد استفاده قرار گرفت. روایی و پایایی این پرسشنامهها قبلاً احراز شده بود. برای آزمون رابطه بین ناسازگاری و خودتنظیم از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافتهها نشان میدهد که خودتنظیمی یا ناسازگاری رابطه منفی معناداری دارد (P = 0/001، r = -0/30) نتایج رگرسیون چندگانه نیز نشان میدهد خودتنظیمی میتواند ناسازگاری عاطفی و اجتماعی را پیشبینی کند. نتایج مقایسه خودتنظیمی و ناسازگاری دانشآموزان دختر و پسر نشان داد که خودتنظیمی و ناسازگاری دانشآموزان دختر و پسر با هم متفاوت است و دختران نمرات بالاتری به دست آوردهاند (P < 0/05). با توجه به یافتههای تحقیق میتوان گفت که در افراد یا محیطهایی که خودتنظیمی بالا است، ناسازگاری کاهش مییابد. بنابراین باید نسبت به طراحی چنین محیطهای آموزشی اقدام شود و آموزشهای خودتنظیمی برای کاهش ناسازگاریها در اولویت قرار گیرد. |
کد مقاله | 19419 |
تعداد بازدید | 575 |
|