عنوان | نقش پيكرکهاي زنان در دنياي باستان (با تكيه بر مكشوفات باستانشناسي) |
تعداد صفحات | 9 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه روانشناسی فرهنگی زن (زن و فرهنگ سابق) سال 4 پیاپی 14 |
تاریخ انتشار | زمستان - 1391 |
درجه علمی | علمی - پژوهشی |
محدوده صفحات | 17-9 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | زن الهه مادر پیکرکهای مؤنث باستان آیین باستانشناسی الههها دوران باستان پیکرک |
چکیده |
پيش از ابداع خط، بشر با ساختن پيکرک هايي از گل، سنگ و غيره، انديشه هاي خود را نمودار مي ساخت. اقوام پراکنده فلات ايران از هزاره هاي قبل از ميلاد همواره پايبند تقليد صرف از طبيعت نبودند بلکه اغلب ميل داشتند حاصل خاطره خيال خود را با نوک تيشه يا سرانگشت هاي هنرمندانه خود از سفال و سنگ برآورند و هر يک از پيکرک ها را مطابق آرزوها و انديشه ها و باورهاي آئيني خود جلوه گر سازند. پيکرواره هاي کوچک حيوانات و انسان احتمالا جنبه پيشکشي و نذري داشته است. پيکره هاي زنان نماد زايش (الهه مادر) و جنبه هاي مذهبي و آييني داشته اند. تحليل هاي روانشناسانه از اين آثار هنري نشان دهنده اين است که هنرمند فقط به دليل ايجاد يک شيء هنري اين آثار را خلق نمي کند، بلکه در پشت سر اين هنر يک انديشه است. از اولين آثار هنري که بشر ساخته همان پيکرک هاي انساني بوده است که بيشتر به شکل زن بودند. زن براي مردمان آن دوران، انساني پيچيده بوده و اين پيچيدگي در پيکرک هاي ساخته شده نيز ديده مي شود. از نظر هنرشناسان و باستان شناسان، در جهان بيني انسان شناسي باستاني، زن نماد اسطوره بوده است. خدابانوها اولين نمونه نمايش خصايص زن بوده اند. خدابانوها نه تنها مادر انسان ها بلکه مادر تمام موجودات زنده اند، جانوراني که با هر پيکرک کشيده شده اند نشان دهنده اين امر هستند. |
کد مقاله | 18728 |
تعداد بازدید | 442 |
|