عنوان | عشق مجازي و رابطه آن با عشق حقيقي از ديد عرفان اسلامي |
شماره ویرایش | |
تعداد صفحات | 32 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه کتاب نقد - پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی - علمی تخصّصی پیاپی 43 |
تاریخ انتشار | تابستان - 1386 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | عشق حقیقی عشق مجازی عشق عفیف عشق عقلانی تلطیف سر |
موضوع | عشق |
چکیده |
يكي از مباحث پرچالش در مبحث عشق اين است كه آيا عشق مجازي مي تواندپل و معبري براي عشق حقيقي به شمار رفته و از اين جهت داراي مشروعيت شود؟ عرفاي بزرگ مسلمان با طرح قاعده «المجاز قنطره الحقيقه» بر اين نكته پاي فشرده و حتي در عرصه سير و سلوك به تجربه كردن و چشيدن عشق مجازي توصيه مي كنند. البته آنان تأكيد مي ورزند كه مقصودشان عشق مجازي عقلاني و عفيف است كه از هرگونه هوا و هوس و اميال شهواني پيراسته بااشد. نگارنده در اين مقاله با ارائه ديدگاه عارفان بزرگي همچون عين القضاه همداني، احمد غزالي،روزبهان بقلي شيرازي، صدرالمتالاهين و... هفت تحليل از اين ديدگاه را مورد بررسي قرار داده و به اين نتيجه رهنمون شده كه اولا عشق مجازي با فرض نمايندگي حسن معشوق از حسن خداوند، همان عشق حقيقي است و عشق هاي مجازي از نوع ليلي و مجنون به هيچ روي نمي تواند از شاخه هاي شهوت و هوس عاري باشد؛ ثانيا بر اساس برخي از تحليل هاي ارائه شده، اساسا موضوع بحث از اين مسئله خارج است كه عشق مجازي پل رسيدن به عشق حقيقي است، و بر اساس ساير تحليل ها، عشق مجازي باعث تاريكي بيشتر باطن مي شود، نه آنكه سبب تطهير آن شود و زمينه را براي عشق حقيقي فراهم سازد. بنابراين ادعاي آورده شده مردود است. گفتني است با آنكه عرفا به اين شايبه ها مبتلا نبوه اند، ولي اين امر باعث سوء استفاده ديگران شده است. |
کد مقاله | 13852 |
تعداد بازدید | 873 |
|