عنوان | نقش اجتماعی زن در ایران باستان و میانه |
شماره ویرایش | |
تعداد صفحات | 14 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فصلنامه پژوهشهای ایران شناختی - مرکز نشر دانشگاهی - علمی تخصصی پیاپی 13 |
تاریخ انتشار | تابستان - 1378 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | زنان شاهنامه زن در ایران باستان نقش اجتماعی زنان زن در دوره هخامنشی زن در دوره ساسانی زن در دوره اشکانی زن در ایران میانه زنان هخامنشی |
موضوع | زن در تاريخ / زن و تاريخ زن و فرهنگ / زن و كالاها و صنايع فرهنگي / مشاركت فرهنگي زنان / خانواده و فرهنگ |
چکیده |
چکیده مقاله: نقش اجتماعی زن در ایران، از پیش از ورود آریاییان به این فلات گسترده در آثار و بقایای روزگار باستان مشهود است. در حدود 10 هزار سال پ.م. در عصر شکارگری، نقش زن نگهبانی آتش و شاید ابداع برخی ابراز خانگی بوده است. ولی در هزاره هفتم پ.م.، زنان در امور زندگی چندان دخالت و سیطره داشتند که جنبه ایزدگونگی یافتند و نماد پرستش شدند و همچنین ایزد بانو یا الهه قداست یافتند. در عصر باستان مهمترین خویشکاری زن، کشاورزی و حاصلخیزی بوده است ولی در نیمه دوم هزاره دوم پ.م.، افزون بر کار مزرعه، به کار میوه چینی، دوشیدن شیر و گله داری روی می آورند. در هزاره نخست، زنان همچنان به حیات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی خود ادامه دادند و همپای مرد، گرداننده اصلی چرخه اقتصادی، کشاورزی و گله داری شدند. نویسنده در این نوشتار می کوشد نقش اجتماعی زن را در ایران باستان و میانه مورد بررسی قرار دهد. در این راستا ضمن بررسی نقش اجتماعی زنان در دوره 10 هزار ساله پ.م.، نقش آنان را در دوران هخامنشی، اشکانی و ساسانی واکاوی می کند. در پایان شخصیت و جایگاه زنان شاهنامه فردوسی را کانون تأمل قرار می دهد. |
کد مقاله | 13231 |
تعداد بازدید | 1031 |
|