عنوان
|
تجربیات مادران از داشتن کودک عقب مانده ذهنی |
شماره ویرایش
|
|
تعداد صفحات
|
8 |
نویسنده
|
پرویز آزادفلاح - فضل الله احمدی - انوشیروان کاظم نژاد - سیما محمدخان کرمانشاهی - زهره ونکی |
مشخصات نشریه
|
فصلنامه توانبخشی - دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی سال 7 شماره 3 پیاپی 26 |
تاریخ انتشار
|
پائیز - 1385 |
درجه علمی
|
علمی - پژوهشی |
زبان
|
فارسی |
کلید واژه
|
پدیدهشناسی کودکان عقب مانده ذهنی خانواده تجارب مادران کودکان
|
موضوع
|
آسيبشناسي خانواده بهداشت و سلامت زنان/ زن و سلامت/ خانواده و سلامت حقوق کودک / كودک / حقوق فرزندان مادري/ نامادري
|
چکیده
|
هدف: عقب ماندگی ذهنی علاوه بر شیوع قابل توجه ، با نقصان رشد در ابعاد مختلف جسمانی ، روانی ، تکاملی ، اجتماعی و تربیتی همراه بوده و میتواند تأثیرات نامطلوبی بر ساختار و عملکرد خانواده داشته باشد و باعث تجربه این تنشها به صور مختلف توسط پدر و مادر شود . از آنجا که بررسیها و نتایج حاصل از آنها میتواند در شناخت این مشکلات و حتی نحوه چگونگی اداره آنها کمک مؤثری باشد ، لذا ، این تحقیق کیفی به توصیف ساختار تجربیات مادران این کودکان ، و به معانی که آنها از داشتن یک کودک عقب مانده ذهنی دارند پرداخته است .\r\nروش بررسی : برای توصیف تجربه مادران از تحقیق کیفی به روش پدیده شناسی برای جمع آوری دادهها و آنالیز آن استفاده شد . در این مطالعه با نمونه گیری هدفمند 12 مصاحبه باز با مادران دارای یک کودک عقب مانده ذهنی آموزش پذیر شاغل به تحصیل در مدرسه استثنایی آموزش و پرورش به عمل آمد ، مصاحبهها ضبط شد و عیناً به صورت دست نوشتههایی درآمد و با روش کولازی آنالیز شد .\r\nیافتهها : از میان 336 جمله با معنی (مضمونی) 6 مضمون اصلی به دست آمد که عبارتند از : برخورد با ناتوانی تکاملی کودک ، احساسات منفی ، کودک محور سلامتی و ناسلامتی مادر ، عدم توانایی در مدیریت خود و کودک (مستأصل شدن مادر) ، حمایت همسر ، خانواده و دیگران ، مبهم بودن آینده (قدم در تاریکی برداشتن) .\r\nنتیجه گیری : تجربیات مادران از داشتن کودک عقب مانده ذهنی نشان میدهد که آنان کودکانشان را نعمت و امانت الهی میدانند و برای پذیرش و سازگاری با وجود او تنها به خدا توکل دارند و از منابع حمایتی مناسب و اثربخشی برخوردار نیستند . به علت تقبل مسئولیت بیش از اندازه در طول زندگی از جان مایه میگذارند که نتیجه آن تحمل استرس زیاد ، احساس ناامیدی ، غم و اندوه و درک ابهام آمیز از آینده کودک و خود است . ایفای نقش اول در حمایت همه جانبه کودک موجب غفلت آنان از خود در همه ابعاد جسمی ، روحی ، روانی و اجتماعی شده است .
|