عنوان | نگاهی انتقادی به ازدواج سرپرست با فرزندخوانده در فقه امامیه و نظام حقوقی ایران |
تعداد صفحات | 30 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | فقه و حقوق خانواده (ندای صادق) - دانشگاه امام صادق (ع) واحد خواهران پیاپی 76 |
تاریخ انتشار | بهار و تابستان - 1401 |
محدوده صفحات | 222-193 |
کلید واژه | فرزندخوانده فقه امامیه محرمیت نظام حقوقی ایران قانون حاکم بر فرزندخواندگی فرزندخواندگی در ایران دیدگاه انتقادی فرزندخواندگی ازدواج با فرزندخوانده فرزندپذیری رابطه فرزندپذیر و فرزندخوانده |
چکیده |
فرزندخواندگی یک رابطة حقوقی است که منجر به پذیرفته شدن طفلی بهعنوان فرزند، از جانب زن یا مردی میگردد؛ بدون آنکه پذیرندگان کودک، پدر و مادر واقعی و خونی کودک باشند. از مهمترین تکالیف حکومتها در قبال کودکان محروم از نعمت خانواده و همچنین کودکان و نوجوانان بدسرپرست، فراهم نمودن شرایطی است که کودکان بیسرپرست یا بدسرپرست هم بتوانند نظیر دیگر کودکان و نوجوانان، در سایة برخورداری از خانواده از حمایت و مراقبتهای ویژه بهرهمند شوند. کودکان بیسرپرست با سرپرستان خود رابطهای طبیعی نداشته، فقط رابطة قانونی دارند؛ به همین جهت، هیچگونه محرمیتی بین آنان ایجاد نمیگردد و این موضوع یکی از معضلات فرزندخواندگی است. ازاینرو، فقها تلاش نمودهاند که محرمیت را از راههای شرعی، نظیر مصاهره و رضاع، حل نمایند؛ اما در عمل، در موارد بسیاری مشکل کماکان باقی میماند و بهدلیل همین عدم محرمیت و قرابت، مقنن ازدواج سرپرست با فرزندخوانده را تجویز نموده است. این جستار با روش توصیفی ـ تحلیلی درصدد آن است که حسب ادله جواز چنین نکاحی را به چالش بکشد؛ چرا که چنین ازدواجی با توجه به فلسفه و هدف اصلی مقنن در راستای حمایت از کودکان و نوجوانان بیسرپرست و بدسرپرست، اخلاق حسنه، نظم عمومی، عدم تأمین نیازهای معنوی کودک و نوجوان، مخالفت با مقاصد شرع و حفظ حریم و حرمت خانواده و ... جایز نیست؛ کما اینکه کنوانسیونهای بینالمللی نیز چنین نکاحی را مقبول ندانستهاند. |
کد مقاله | 44029 |
تعداد بازدید | 19 |
|