عنوان
|
تبارشناسی واژه زوج در زبانهای آفروآسیایی و هند و اروپایی با کاربردهای قرآنی عهدینی |
تعداد صفحات
|
20 |
نویسنده
|
محمدعلی همتی - وفادار کشاورزی - مریم نظربیگی - ملیحه ساسانی |
مشخصات نشریه
|
پژوهشهای زبانشناختی قرآن - دانشگاه اصفهان سال 10 شماره 1 پیاپی 19 |
تاریخ انتشار
|
بهار و تابستان - 1400 |
محدوده صفحات
|
190-171 |
زبان
|
فارسی |
کلید واژه
|
قرآن زوج ادیان ابراهیمی عهدین عهد عتیق عهد جدید هند و اروپایی متون دینی زبانشناسی تاریخی تبارشناسی متون مقدس واژگان قرآن معناشناسی تاریخی زبانهای آفروآسیایی زبانهای هند و اروپایی زبانشناسی تاریخی تطبیقی زبان یونانی زبان سامی تطور ساختاری واژه تطور معنایی واژه
|
چکیده
|
یکی از واژگان پُربسامد قرآنی واژۀ «زوج» است. اهمیت این واژه از دو جنبه درخور توجه است؛ یکی به سبب حضورش در بیشتر شاخههای زبانهای آفروآسیایی و هند و اروپایی که نشان از وسعت مناطق استفادهشدۀ آن را دارد. دوم بهواسطۀ کاربرد آن در متون مقدس ادیان ابراهیمی، با وسعت حوزۀ معناییاش است. پژوهش حاضر با روش معناشناسی تاریخی و زبانشناسی تاریخی - تطبیقی برای دستیابی به سیر تطور ساختاری - معنایی این واژه، در زبانهای مذکور با استفاده از منابع کتابخانهای انجام شده است. برای توضیح بیشتر مباحث زبانی، مصادیق و شواهد عهد عتیق عبری، یونانی و عهد جدید یونانی و سریانی (پشتیا) و قرآن ارائه شدهاند. نتایج نشان میدهند واژه، به احتمال زیاد از زبان یونانی وارد زبان سامی شده و از شمالیترین منطقۀ سامینشین تا شمال آفریقا گسترش یافته است. معنای اصلی آن «وصلکردن» است که قرابت تنگاتنگی با یوغ و گاو دارد که در متون دینی یهودیان و عیسویان متبلور شده است. با گذشت زمان معانی ثانوی مرتبط با اصل معنای اولی شکل میگیرد؛ به طوری که معنای اتصال و پیوستن به زوجیت زن و مرد و جنس مؤنث عدول میکند. در ادوار بعدی معنای همسر و زن محوریت مییابد. در آخرین ایستگاه زبانهای سامی، یعنی عربی، این واژه، توسعۀ معنایی داشته است که قرآن با استخدام آن، یکی از نابترین مباحث خلقت، یعنی جریان قانون زوجیت در بین تمامی موجودات را ارائه داد که تا قبل از نزول قرآن، بشر نسبت به آن جاهل بود.
|