عنوان
|
خانههای امن به مثابه درمانگاه زنان خشونت دیده خانگی |
تعداد صفحات
|
25 |
نویسنده
|
سودابه رضوانی - مریم غنیزاده بافقی |
مشخصات نشریه
|
فصلنامه حقوقی دادگستری (حقوقی و قضائی دادگستری سابق) - قوه قضائیه - علمی پژوهشی پیاپی 106 |
تاریخ انتشار
|
تابستان - 1398 |
درجه علمی
|
علمی - پژوهشی |
محدوده صفحات
|
167-143 |
زبان
|
فارسی |
کلید واژه
|
خشونت خانگی خشونت خانگی علیه زنان خانههای امن خشونت علیه زنان بزهدیدگی زنان حمایت از زنان بزهدیدگی تهران پیشگیری از بزهدیدگی زنان زنان بزهدیده زنان خشونت دیده مداخلات اجتماع محور حمایت از زنان بزهدیده درمان زنان
|
چکیده
|
خشونت علیه زنان، پدیده ای دیرینه و نسبتاً شایع در همه جوامع است. افزون بر میزان فراوانِ انواع خشونت جسمی، روانی، جنسی و اقتصادی علیه زنان، آنچه که اهمیّتِ توجه و حمایت از زن خشونت دیده را در این وقایع، دوچندان میسازد، رقمِ سیاه این خشونت ها و لزوم حفاظت از خانواده و سایر اعضای آن، از جمله کودکان و همچنین، درمانِ زنان بزه دیده برای پیشگیری از تکرار خشونت است. فارغ از مباحث لزوم یا عدم لزوم مداخلۀ اجتماع محور در این زمینه، امروزه، اقدام های مختلفی در راستای حمایت از زنان در معرض خشونت خانگی یا خشونت دیده از سوی نهادها و سازمانهای مختلف دولتی یا جامع وی به کار گرفته می شود که پیش بینی و ایجاد «خانه های امن» نمونه ای از این موارد است. نقش خانه های امن در اصلاح زنان خشونت دیده یا در معرض خشونت از رهگذر ارائه حمایت های کوتاه مدت و بلندمدت امر مهمی است که تاکنون، چندان مورد توجه پژوهشگران قرار نگرفته و پرداختن به آن، ضروری است. از این رو، نگارندگان نوشتار حاضر، ضمن بحث در مورد سابقه و ویژگی های خانه های امن در سایر کشورهای پیشرو مانند کانادا، ایالات متحده امریکا و ... با مراجعه به معدود خانه های امن دولتی و خصوصیِ شهر تهران، مصاحبه با مسئولان امر و بررسی دستورالعمل های نگاهداری زنان خشونت دیده خانگی در ایران، ویژگی های حمایتی خانه های امن و چالش های پیش روی آنها مانند کمبود فضا و امکانات، کمبود بودجه تخصیص داده شده به این نهادها، نبودِ نیروی انسانی متخصّص در این زمینه و ... را مورد بررسی قرار داده اند که نشانگر این مسأله است که وجود و گسترش خانه های امن در ایران، لازم و همچنین، رفع نقایص موجود در این زمینه، نیازمند آموزش، آگاهی بخشی و جلب کمک یا حمایت یابیِ هر چه بیشتر جامعه مدنی و سایر نهادهای مرتبط دولتی برای ارائه برنامه های با کیفیت تر در ابعاد مددکاری، روانشناختی، حقوقی و پزشکی در راستای درمانِ زنان خشونت دیده و پیشگیری از تکرار خشونت در آینده است.
|