چکیده
|
کیفیت ازدواج به سازش یافتگی زوجی وابسته و با مدیریت محتوای تفکر و عواطف و همچنین بالا بردن آگاهی و تعهد بر افزایش رضایت زناشویی زوجین مؤثر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجیِ زنان متأهل انجام شد. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون، با گروه گواه و پیگیری 5 ماهه بوده است. جامعه آماری شامل زنان متأهل مراجعه کننده به سرای محله دبستان و مجیدیه در منطقه 7 تهران در بازه زمانی فروردین و اردیبهشت 1396 بود. پس از جمعآوری داده ها و در بررسی ابتدایی (مصاحبه) 30 زن متأهل دارای ناسازگاری، بر اساس فراخوان عمومی سرای محله و خوداظهاری آنها، به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری گواه و آزمایشی گمارش شدند. ابزار پژوهش مقیاس سازش یافتگی زوجی بود که توسط اسپاینر در سال ۱۹۷۶ تدوین شده است. نتایج آزمون کوواریانس نشان داد درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجی (P < ۰. ۰۵, F = ۳۲) و ابعاد آن: مولفه های رضایت زناشویی (P < ۰. ۰۵, F = ۱۴. ۲) ، همبستگی زوجی (P < ۰. ۰۵, F = ۳۲. ۲) ، توافق زوجی (P < ۰. ۰۵, F = ۶. ۱) و ابراز عاطفی (P < ۰. ۰۵, F = ۱۸. ۹) ، به طور معنی دار موثر بوده است. این تاثیر، در پیگیری ۵ ماهه (P < ۰. ۰۵, F = ۱۰. ۹) ، نیز حفظ شده بود که نمایانگر ماندگاری تاثیر مداخله است. یافته ها نشان گر این است که رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد می تواند موجب فراگیری راهکارهای موثر بر مدیریت هیجانات، احساسات منفی و انجام عمل متعهدانه در زنان متاهل ناسازگار شده و انعطاف پذیری و سازش یافتگی زوجی آن ها را افزایش دهد.
|