عنوان | تنهازیستی سالمندان در ایران بر حسب تفاوتهای سنی و جنسیتی: شیوع و عوامل مرتبط |
تعداد صفحات | 11 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | دوماهنامه پایش - پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی - علمی پژوهشی سال 18 شماره 4 پیاپی 86 |
تاریخ انتشار | مرداد و شهریور - 1398 |
درجه علمی | علمی - پژوهشی |
محدوده صفحات | 367-357 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | جنسیت ایران سالمندان سن شیوع عوامل مرتبط محل سکونت وضعیت تأهل تنهازیستی |
چکیده |
مقدمه: در این مطالعه الگو و روند تنهازیستی سالمندان در طول پنج دوره سرشماری گذشته در ایران بررسی گردیده و سپس ویژگیهای افراد سالمند تنها توصیف شده است. همچنین تعیین شد که تا چه حد ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی مربوط به تنهازیستی سالمندان است. این یافته ها نه تنها اطلاعاتی در مورد پویایی ترتیبات زندگی ارائه میدهد، بلکه شواهدی در مورد تغییرات زندگی خانوادگی در ایران را فراهم می آورد. مواد و روش کار: داده ها از نتایج منتشر شده سرشماری عمومی نفوس و مسکن (1365، 1375، 1385، 1390 و 1395) و دیگری داده های فردی 2 درصد سرشماری سال 1395 استخراج شده است. به منظور بررسی اهمیت نسبی همبسته های متفاوت تنها زیستی سالمندان، مجموعه ای از مدلهای رگرسیون لوجستیک با استفاده از نرم افزار STATA برای داده های فردی سرشماری 1395 به کار برده شد. یافته ها: نسبت سالمندانی که در سالهای 1385،1375،1365، 1390 و 1395 تنها زندگی می کردند، به ترتیب برابر با 1/9، 0/9، 9/10، 5/14 و 9/14 درصد بود. تنهازیستی با سکونت در شهر، مرد بودن، تحصیلات (راهنمایی یا متوسطه)، بیوه بودن، طلاق، ازدواج نکردن، دارای درآمد بدون کار، سایر فعالیتها، خانه داری، سن 69-60 و سن 79-70 مرتبط است. همچنین متغیرهای وارد شده در تحلیل، قادر به تبیین 43 درصد از تغییرات تنها زیستی سالمندان در کل نمونه بود (مردان 48 درصد و زنان 35 درصد). بحث و نتیجه گیری: در صورت تداوم افزایش تنهازیستی سالمندان و نبود سازمانهای حمایت کننده، شرایط دشوارتری برای آنان در آینده ایجاد خواهد شد. پس با توجه به آسیب پذیر بودن سالمندانی که تنها زندگی می کنند، مخصوصاً با افزایش سن، نیاز به سیاستگذاری و داشتن برنامه ریزی برای ایجاد مراکز رسمی مراقبت از سالمندانی که تنها زندگی میکنند و شبکه حمایت خانوادگی ندارند، بیشتر است. |
کد مقاله | 33954 |
تعداد بازدید | 129 |
|