عنوان | اعتبار عربی بودن صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران |
تعداد صفحات | 19 |
نویسنده |
|
مشخصات نشریه | دوفصلنامه فقه و حقوق خانواده (ندای صادق) - دانشگاه امام صادق (ع) واحد خواهران سال 22 پیاپی 67 |
تاریخ انتشار | پاییز و زمستان - 1396 |
درجه علمی | علمی - ترویجی |
محدوده صفحات | 99-81 |
زبان | فارسی |
کلید واژه | عقد نکاح فقه امامیه قانون مدنی ایران نظام حقوقی ایران اشتراط عربیت صیغه عقد نکاح اصاله الفساد توقیفیت عقد نکاح |
چکیده |
هریک از موجب و قابل باید به گونه ای صیغه عقد نکاح را ابراز کنند که از نظر شارع و قانونگذار معتبر باشد، قانونگذار بکار بردن الفاظی را که صریحا دلالت بر قصد نکاح کند را لازم می شناسد و به آن تصریح می کند. مسئله چالش برانگیز در مورد صیغه عقد نکاح، اعتبار عربیت صیغه است، در این باره دو نظریه قابل توجه وجود دارد: مشهور فقها قائل است که عربیّت معتبر و به زبانهاى دیگر نمىتوان عقد نکاح را جارى ساخت. و در مقابل در حقوق مدنی ایران بر خلاف آنچه مشهور فقهای اسلامی گفته اند، عربیت شرط تحقق نکاح نیست، زیرا خصوصیتی و موضوعیتی در به کار بردن الفاظ عربی و انشاء به وسیله آنها وجود ندارد و اطلاق ماده 1062 قانون مدنی هم این نظر را تایید می کند. در این نوشتار با بررسی ادله این باب، به نقد و تحلیل هریک از این اقوال می پردازد و در نهایت به نظریه تفصیلی می رسد که بین شخصی که توانایی بر اجراى صیغۀ عربى دارد و کسى که توانایی بر اجرای صیغه عربی نیست تفاوت است و از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبّدى و صِبغه عبادیت دارد، قدر متیقّن صحّت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ به عربی از باب احتیاط، واجب است انشاء لفظی عربى کند. |
کد مقاله | 29128 |
تعداد بازدید | 208 |
|